တစ္ကယ္လို႔
ကမၻာေျမႀကီးသာ
ငိုတတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
သမုဒၵရာေတြက
မ်က္ရည္စေတြျဖစ္ေလာက္ရဲ့
ေလလႈိင္းတမန္ေတာ္ေတြရယ္
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခတ္သံကို
သေဘာေကာင္းစြာ
ေဆာင္ၾကဥ္းေပးလွည့္ပါဦး..
နတ္ဘုရားပ်ိဳမေရ..
ငါ့ ဝတ္ေက်ာင္းအို နံရံေပၚက
ဒဏ္ရာရ ရုပ္ပုံပန္းခ်ီကားေတြကို
ေခါင္းေလာင္းလုပ္ၿပီး တီးၾကည့္စမ္းပါ
မင္းနာမည္ေအာ္ေခၚသံေတြ
ပဲ႔တင္ထပ္ေနလိမ့္မယ္...
မလိုက္ပါရေစနဲ႔
တိမ္ေတာင္ပိရမစ္ေတြထဲက
မင္းပုံတူ ရုပ္လုံးရုပ္ၾကြ ေတြက
တီးတိုးလွမ္းေခၚေနတယ္…
ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ပါရေစနဲ႔
ဒီလိုနဲ႔ ရႊက္လႊင့္ခဲ့တဲ့
ရာသီေလွေတြနဲ႔အတူ
ေဆာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့
အလင္းမဲ့ ဆင္ေျခဖုန္းတစ္ေနရာမွာ
အလြမ္းေငြ႕ေတြပိုက္လို႔
ငါတစ္ေယာက္တည္းသာ
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
မိုက္ေနပါရေစ…