စုန္းကိုက္သြားတဲ့…..ဝိဥာဥ္ အပုပ္ေကာင္ရုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းနဲ႔ က်မွ အဲအပုပ္ေကာင္ၾကီးက ရင္ဘတ္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္လာေစတတ္တာ အပုပ္ေကာင္ၾကီးရဲ႕ အျပဳံးတစ္ပြင့္ေၾကာင့္ ရူးသြားေစေလာက္တာ မင္းမွ မသိဘဲ.... စ်ာန္ရ ရေသ့ေတြ စ်ာန္ေလွ်ာရတာ အပိုလို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ က်မွ ဖရိုဖရဲ…အဝီစိ ဆိုတာ ဒါကိုေခၚတာလားမသိဘူး။ မိုက္မယ္ကြာ…ဆက္ျပီး မင္းဆိုတဲ့ မီးနဲ႕ အခ်စ္နတ္ဘုရားကို ပူေဇာ္မယ္။ ငါ့တစ္ကိုယ္လုံး ပူလိုက္….ေအးလိုက္….. စုန္းကိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာဆိုတာ အာဒမ္ရဲ႕ ပန္းသီးေပၚက ဒဏ္ရာလိုလား… မသိဘူး…မင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚက မနက္ျဖန္ေတြကို ရိႈက္သုံးေတာ့မယ္။ စုန္းကိုက္ခ်င္ ကိုက္ပေစေတာ့… အေစာၾကီး အိပ္ေတာ့မယ့္ လမင္းေရ… မနက္ျဖန္တိုင္း ေအး…ျမ….ခ်မ္း…ေျမ႕…ပါ….ေစ…..

သူ႔ေသြးေတြကို
ေသာက္လိုက္ရင္
ကမၻာႀကီးတစ္ခုကို
အပိုင္စားရသလိုမ်ိဳး
ေလလို ယိမ္းထိုးဖို႕
ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေတြကိုေတာင္
ေမ့ေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္

မာယာေတြေသြးထဲသြင္းရင္းက
သင့္ရဲ႕လက္သီးခ်က္မွာ
အေတာ္ဆုံး လက္ေဝွ႕ကဗ်ာဆရာေတြ
ေဖာင္းကနဲ လဲက်...
ျပင္းတယ္

ပရိုးပရီမ်က္ႏွာေတြ
ဖန္ခြက္မ်က္ႏွာဆီေဝ့တက္
ေၾကကြဲရျခင္းနာရီေတြ
ခပ္ျမန္ျမန္ေမာ့ခ်ပစ္ခဲ့

အလြမ္းေတြလား
အေပ်ာ္ေတြလား
ဘာေတြလား
ညာေတြလား
ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္
အိပ္ကပ္ထဲကမနက္ျဖန္ေတြ
ထြက္က်ႏိုင္ေအာင္ကို
ခင္ဗ်ား ေတာ္တယ္..

ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ
အပ်ိဳစင္ညေနခင္းေတြလို
ခင္ဗ်ား
ဘယ္ေတာ့မွ
ေနဝင္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး..

ေလွနံေတြကိုဖ်က္ဆီး
ဓားဦးေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့လုိက္ၾကစမ္းပါ..

ေကာင္းကင္ကျပာသလား?
တိမ္တိုက္က ျဖဴသလား?
ေလက ျပင္းသလား?
ျပတင္းတံခါးရြက္ေတြ ဖြင့္ထားၾကည့္စမ္းပါ

အလင္းဒ႑ာရီေတြ
ေတာအုပ္ေခါင္မိုးေတြ
ငွက္ဖိုေမာင္ႏွံေတြ
အရပ္ျမင့္ျမင့္ေတာင္တန္းေတြ
ေကာက္ေပမယ့္ ေျဖာင့္ေနတဲ့ျမစ္ေတြ
ေက်ာမြဲျပာျပာလမ္းမေတြ
အထီးက်န္ လြမ္းလြမ္းေနတဲ့ ဓာတ္တိုင္ေတြ
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေတြ
ခ်စ္သူတို႔၏ တီးတိုးစကား
သူ႔ကိုယ္သူ အနက္ေရာင္ကုတ္အက်ၤီနဲ႔
ေခါက္ထီးတစ္လက္က ၾကားမိတယ္တဲ့…

ပါးစပ္နဲ႔မဆ့ံေအာင္
ေလာကကို အလွဆင္ပါဟုမေျပာ
ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာင္
ဒီအတိုင္းေလးပဲထားေပးၾကပါ…

အာလူးခင္းေအာ္သံ…
ေနၾကာညည္းခ်င္းနဲ႔…
ဗင္ဂိုးရဲ႕အသံတိတ္ဂီတ

ထိပ္ထားရဲ႕ပုရပိုက္နဲ႔
ပန္းေခတ္ကတာရာ
ရဲရင့္တဲ့သစၥာ
မဝါရဲ႕ဆရာေဇာ္
ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္မယ့္
ပဥၥလက္ေမွာ္ဆရာေတြ
ရာစုသစ္ရဲ႕ဖန္မီးအိမ္ေတြကို
ထြန္းလင္းခဲ့ၾကတယ္…

ငါဆိုတာ
ကမူးနဲ႔ စကားမေျပာဖူးဘူး
မာယာေကာ့စကီးနဲ႔ ေဗာ့ဒကာမေသာက္ဖူးဘူး
ေနမ်ိဳးနဲ႔ မေဆြးေႏြးဖူးဘူး
ေဆာ့ကေရးတီးနဲ႔ ေမြးခြန္းမထုတ္ဖူးဘူး
တိုင္ကပ္နာရီနဲ႔ စီးခ်င္းမထိုးဖူးဘူး

မွန္ရာေျပာသစၥာ…
နာမည္ေတြထည့္ရင္း
နာမည္မႀကီးခ်င္ရပါ…
နာမည္ေတြမသိလည္း..
ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါ…
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအတိုင္း…

ပညတ္က သမိုင္းမဟုတ္
အခ်ိန္အမွန္တရားက စကားေျပာတတ္တယ္..
“ဒီေန႔ ရာသီဥတုသာယာတယ္တဲ့..”
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြငုံထားတဲ့
ပင္လယ္ကေျပာတယ္…
ခင္ဗ်ားေရာ…ငါးမမွ်ားဘူးလား…
ကိုယ္ကိုယ္ကို တီေကာင္မွတ္
ၾကယ္ပြင့္ေတြပဲ လိုက္ဟပ္ေနပါရေစ…
ျမက္တစ္ပင္က ေငးၾကည့္ေနရင္း

ဟိုးအေဝးမွာ
လႈိင္းေတြက ေက်ာက္ခ်
သေဘၤာေတြ လက္ပစ္ကူးေနၾကတယ္
ေမာပန္းဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ
ငါခ်စ္တဲ့ စကားဝါလြင္ျပင္ေလးရယ္…
ဘဝဆိုတာ အဲလိုႀကီးမွန္းမွမသိတာ
ငါဆြံ႔အခဲ့တာၾကာပါၿပီေလ…

တစ္ကယ္လို႔
ျမစ္ေတြက စကားေျပာတတ္တယ္ဆုိပါစို႔
ေက်ာက္တုံးေတြကို ထိုးခြဲ
ဘယ္ေလာက္ခက္ခက္ခဲခဲ
စီးဆင္းခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း
ေျပာျပၾကလိမ့္မယ္..

ပင္လယ္ဟာလည္း သူ႔အာေခါင္ကိုဆြဲဖြင့္
လမိုက္ညတိုင္း ေဆြးေျမ့ေၾကကြဲစြာ
သူ႔ရဲ႕ EOS နတ္ဘုရားမကို တမ္းတရင္း
ေအာ္သံေပးတတ္ရဲ႕..

ေရွ႕တန္းကျပန္လာတဲ့ စစ္သူရဲတစ္ေယာက္လို
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း
ေႏြးေထြးစြာ ဆီးႀကိဳမယ့္ ေအာင္ပြဲစံအၿပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကို
ငံ့လင့္မိတယ္..

ငါျမတ္ႏိုးစုံမက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဓားတစ္လက္ေရ
ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ
တစ္ျခားစစ္သည္တစ္ပါးနဲ႔ အဆင္ေျပပါရဲ႕လား?
မင္းမပါတဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာေတာ့ သိပ္ လက္,မေတြ႕ လွဘူး..
ေသြးေစးကပ္ေနတဲ့ငါ့လက္ထဲ မင္းရွိရင္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္မလဲ..
တိုက္ပြဲတိုင္းႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕..

ဝရမ္းေျပးတစ္ေယာက္ေရ
‘အိမ္’ တစ္လုံးကို ငတ္မြတ္ဖူးပါရဲ႕လား?
သင့္ကုိ ကၽြႏု္ပ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ခဲ့ၿပီေလ..
ေနဆယ္စင္းကႏၱာရထဲက လူတစ္ေယာက္လို
အရိပ္ ဆိုတာကို
ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ငတ္တယ္..

လိုခ်င္တာကို ရယူႏိုင္ခ်င္းဟာ
သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္
လိုခ်င္ရက္နဲ႕ စြန္႕လႊတ္ႏိုင္ျခင္းဟာ
စစ္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးပဲေလ…
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါရဲ..ရင့္ ခဲ့တယ္…
မင္းမရွိတဲ့ သီဟာသနဟာလည္း
ဖုန္းဆိုးေျမတစ္ခုသာသာပါပဲေလ..
စကားလုံးေတြနဲ႔ ေျဖသိမ့္ေနျခင္းမဟုတ္တာေတာ့
မင္းသိေအာင္ ရွင္းမျပေတာ့ပါဘူး..

ခရမ္းေရာင္အပြင့္ေတြ ေၾကြက်လို႔
အရုဏ္စကားပြင့္ရဲ႕ အရိပ္ဟာ
ပါးလ်ားေသးငယ္ သြားခဲ့ၿပီး
တစ္ခါတစ္ရံမွာ
ပုစဥ္းရင္ကြဲတစ္ေကာင္
ဟုိအျမင့္ႀကီးကေနၿပီး
တုန္တုန္ယင္ယင္ ျမည္ေနေလရဲ႕

ကလီဇီယာေရ..
အသံေတြ တစ္ညီတည္း
ထြက္တဲ့ကာလ မဟုတ္ေလဘူး
သူ႔သစၥာရွိသူေတြကို ဝါးမ်ိဳၿပီး
သူတို႔ကို ေသြးျပန္သြင္းေပးမယ့္
အနႏၱဘုရားရွင္ရဲ႕
ေခတ္ကာလ မဟုတ္ေလဘူး
ဆုံးရႈံးရတယ္ဆိုတာ
လြယ္လွပါတယ္
ေတာင္ပံေလး ပထမတစ္ခ်က္ အခတ္
ရန္သူနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ အေတြ႕မွာ
ေသရတယ္ဆိုတာ
ကေလးကစားသလို ျဖစ္ေနတယ္
ခုေတာ့ ခက္ခဲတဲ့လမ္းေတြ စ,ၿပီ
ဒါေပမယ့္ သင္ကေတာ့
ေန,ရဲ႕ ဝါးမ်ိဳမႈကို ခံရသည့္တိုင္
အျမစ္ခုိင္ခိုင္နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေလေသးရဲ႕
သင့္ ျမစ္နဒီရဲ႕ ေအးျမတဲ့ ကမ္းသာမ်ားမွာ
ပ်ံဝဲေနတဲ့ ငွက္ငယ္လို
ခ်ိဳသာညႊတ္ႏူး ႏိုင္ေလေသးရဲ႕…
ႏွင္းခါးရဲ႕ ခိုက္ခိုက္တုန္ အေအးကလဲ
သင့္ကို မညႊတ္ေကြးႏိုင္
အို…..ေဖ်ာ့ႏြမ္းတဲ့ ဝရမ္းေျပး
သင့္အဖို႔ ဘဝဂ္ရယ္လို႔လဲ မရွိ
ငရဲရယ္လို႕လဲ မရွိ
ေတာင္ယဥ္စြန္းတန္း
ေျမာက္ယဥ္စြန္းတန္းရယ္လို႔လဲ မရွိ
စစ္ပြဲဟာ သင့္ကိုယ္တြင္းမွာ
သင့္ကုိ ျမတ္ႏိုးသူေတြရဲ႕ ကိုယ္တြင္းမွာ ရွိတန္ေကာင္းရဲ႕
သင္ဟာ ႏွင္းခါးရဲ႕ ခိုက္ခိုက္တုန္ အေအးမွာလဲ
ဒူးမေထာက္
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ဆုံး တြန္႔ေၾကသြားၾကၿပီ
သင့္ကုိ တိုက္စားေနတဲ့ တံစဥ္းဟာလဲ
အသံတိတ္ဆိတ္ သြားေတာ့မယ္
ေတးခ်င္းဆိုသူမ်ားရဲ႕ ဟာလာဟင္းလင္း ဥခြံ႕ဟာလဲ
မၾကာခင္ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ
ဖုန္မႈန္႔ေတြ ျဖစ္သြားေတာ့မယ္
အရိပ္က မည္းနက္လာၿပီ
အခ်ိန္က ေဆာင္းဦးရာသီ-ေဆာင္းရာသီ
သင့္ကုိ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ငါခုန္ခ်ခဲ့တဲ့
အျခားတစ္ဖက္ကို ျမင္ရၿပီ
ဆန္းစ လမင္းရဲ႕ေအာက္မွာ
ပင္လယ္ငါးဟာ ေရထဲက ထ,ခုန္ခဲ့ၿပီ
ေနရစ္ေလဦးေတာ့ စကားပင္ရိပ္ငဲ႕။ ။

Eugenio Montale
‘The Magnolia’s Shade’
(ျမန္မာျပန္သူ - ေမာင္သစ္တည္)
ျမသန္းတင့္၏ ၾကာညိဳနံ႔သင္းေသာ ေရဝတီမ စာမ်က္ႏွာ-၄၉ မွ

ႏွင္းလႊာေတြကို ထိုးေဖာက္
တေျမ့ေျမ့နဲ႔ ေတာက္ပ
တရႈိက္မက္မက္နဲ႔ ေက်ာ့ေမာ့တင့္တယ္ေနပုံက
သူမဟာ ေႏြရာသီလည္းဟုတ္ရဲ႕…
ငါ့ရဲ႕ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ
မင္းရဲ႕ အလင္းတန္းေတြေအာက္မွာ
ေႏြးေထြးရွင္သန္လို႔ေနတယ္

ကမၻာေျမေပၚကို မင္းေရာက္လာျခင္းဟာ
ေခလြန္းတဲ့ငါ့ၾကမၼာအတြက္
အျမင့္မားဆုံးေသာ ဆုလာဘ္တစ္ပါးပဲ
နတ္ဘုရားပ်ိဳမေရ..
မင္းလက္ထဲက ေႏြဦးသံစဥ္ေတြ
မရပ္တန္႔ေစနဲ႔ဦး…
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လြင့္စင္ဖိတ္က်ပါေစ…

ဒါေပမယ့္ ငါ့ဘဝထဲမွာ
မိုးရာသီဝင္တာက ခဏခဏ ေစာလြန္းလွရဲ႕…
တားခြင့္လည္းမရွိပါဘူးေလ…
မင္းအေငြ႕ေတြကိုပဲ
မနက္ခင္းခ်ိန္တိုင္းမွာ ေမွ်ာ္ေနမိတယ္…

အရိပ္ေတြထြက္လိုက္

အရိပ္ေတြဝင္လိုက္


ေနေရာင္..

သမိုင္းဦးဘုံေျမေခတ္ရဲ႕

ကိုးကြယ္ရာ


တစ္ခ်ိဳ႕က …

အၾကမ္းထည္မွာရွာ


တစ္ခ်ိဳ႕က …

ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ


အႏုပညာဟာ

အရာအားလုံးကို

အႏုစိတ္ျခယ္သျခင္း


ရွယ္လီရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သံစဥ္ေရာင္ခ်ိဳခ်ိဳ

လာေလ…သူငယ္ခ်င္း

မနက္ျဖန္မ်ားအားလုံးကို

လင္းခ်င္းေစၾကစို႕ရဲ႕…

မွတ္ခ်က္။ ။ေတြးမိသည့္အတိုင္း တလုံးမွမျပင္ ကာရန္မညွိ ပကတိအတိုင္း ခ်ေရးထားသည္။