ေလွနံေတြကိုဖ်က္ဆီး
ဓားဦးေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္ခဲ့လုိက္ၾကစမ္းပါ..

ေကာင္းကင္ကျပာသလား?
တိမ္တိုက္က ျဖဴသလား?
ေလက ျပင္းသလား?
ျပတင္းတံခါးရြက္ေတြ ဖြင့္ထားၾကည့္စမ္းပါ

အလင္းဒ႑ာရီေတြ
ေတာအုပ္ေခါင္မိုးေတြ
ငွက္ဖိုေမာင္ႏွံေတြ
အရပ္ျမင့္ျမင့္ေတာင္တန္းေတြ
ေကာက္ေပမယ့္ ေျဖာင့္ေနတဲ့ျမစ္ေတြ
ေက်ာမြဲျပာျပာလမ္းမေတြ
အထီးက်န္ လြမ္းလြမ္းေနတဲ့ ဓာတ္တိုင္ေတြ
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေတြ
ခ်စ္သူတို႔၏ တီးတိုးစကား
သူ႔ကိုယ္သူ အနက္ေရာင္ကုတ္အက်ၤီနဲ႔
ေခါက္ထီးတစ္လက္က ၾကားမိတယ္တဲ့…

ပါးစပ္နဲ႔မဆ့ံေအာင္
ေလာကကို အလွဆင္ပါဟုမေျပာ
ဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ရင္ေတာင္
ဒီအတိုင္းေလးပဲထားေပးၾကပါ…

အာလူးခင္းေအာ္သံ…
ေနၾကာညည္းခ်င္းနဲ႔…
ဗင္ဂိုးရဲ႕အသံတိတ္ဂီတ

ထိပ္ထားရဲ႕ပုရပိုက္နဲ႔
ပန္းေခတ္ကတာရာ
ရဲရင့္တဲ့သစၥာ
မဝါရဲ႕ဆရာေဇာ္
ဓားေတာင္ကိုေက်ာ္မယ့္
ပဥၥလက္ေမွာ္ဆရာေတြ
ရာစုသစ္ရဲ႕ဖန္မီးအိမ္ေတြကို
ထြန္းလင္းခဲ့ၾကတယ္…

ငါဆိုတာ
ကမူးနဲ႔ စကားမေျပာဖူးဘူး
မာယာေကာ့စကီးနဲ႔ ေဗာ့ဒကာမေသာက္ဖူးဘူး
ေနမ်ိဳးနဲ႔ မေဆြးေႏြးဖူးဘူး
ေဆာ့ကေရးတီးနဲ႔ ေမြးခြန္းမထုတ္ဖူးဘူး
တိုင္ကပ္နာရီနဲ႔ စီးခ်င္းမထိုးဖူးဘူး

မွန္ရာေျပာသစၥာ…
နာမည္ေတြထည့္ရင္း
နာမည္မႀကီးခ်င္ရပါ…
နာမည္ေတြမသိလည္း..
ဒီအတိုင္းထားလိုက္ပါ…
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအတိုင္း…

ပညတ္က သမိုင္းမဟုတ္
အခ်ိန္အမွန္တရားက စကားေျပာတတ္တယ္..
“ဒီေန႔ ရာသီဥတုသာယာတယ္တဲ့..”
ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြငုံထားတဲ့
ပင္လယ္ကေျပာတယ္…
ခင္ဗ်ားေရာ…ငါးမမွ်ားဘူးလား…
ကိုယ္ကိုယ္ကို တီေကာင္မွတ္
ၾကယ္ပြင့္ေတြပဲ လိုက္ဟပ္ေနပါရေစ…
ျမက္တစ္ပင္က ေငးၾကည့္ေနရင္း

ဟိုးအေဝးမွာ
လႈိင္းေတြက ေက်ာက္ခ်
သေဘၤာေတြ လက္ပစ္ကူးေနၾကတယ္
ေမာပန္းဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ
ငါခ်စ္တဲ့ စကားဝါလြင္ျပင္ေလးရယ္…
ဘဝဆိုတာ အဲလိုႀကီးမွန္းမွမသိတာ
ငါဆြံ႔အခဲ့တာၾကာပါၿပီေလ…

0 comments:

Post a Comment