ရထားက ကိုယုတ္တီးတစ္ေကာင္လို
အဝါေရာင္တူးတူးခါးခါး ငင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ ဘူတာရုံေလးလည္း သက္ၿငိမ္တစျပင္ျဖစ္သြား...
ငယ္ဘဝက ျဖဴစင္ျခင္းတစ္ခုနဲ႔ ပ်ိဳးခဲ့ဖူးေသာ
ဥယ်ာဥ္ပ်ိဳမေရ....
ေလနီၾကမ္းဝင္မယ္ဆိုတာ ငါသိေပမယ့္
မုတ္္သုန္ကိုက ေစာလြန္းျပန္တယ္...
ငိုသူငို...
ရီသူ ရီၾက...
ႏႈတ္ဆက္သူ..
လက္ျပသူ...
ေက်ာခိုင္းသူမ်ားရဲ့
ဗလုံးဗေထြး အသံဗလံေတြအၾကား
ငါ့စကားလုံးေတြကေတာ့ ဆြံ႔အရင္း
သံလမ္းတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီ
ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲေလ်ာင္းလ်က္ပဲေလ...
ရထားဘီးေတြႀကိတ္ခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနသလိုမ်ိဳး...
ငါ့တုိ႔ၾကား
ေျခာက္ကပ္ကပ္အျဖဴ အမည္း အလြမ္းေတြကြာျခားေနေတာ့
ေႏြေပါက္စရဲ့ ပန္ကာအိုေတြကလည္း
အလိုက္တသိ တအီအီ တိုက္ခတ္ေပးရင္းနဲ႔ေပါ့
ဒါေပမယ့္ လူငယ္ဘဝ ပထမဆုံးစားသုံးခဲ့ဘူးတဲ့
မီးလွ်ံေတြကို မၿငိမ္းသတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး...
ရထားတစ္စင္းစာေလာက္ရွိရဲ့...
ေကာင္းကင္ထက္ကလိမ့္က်တဲ့ မိုးေရႏွစ္စက္လို
တာေဝးေပၚက ၿပိဳင္ျမင္းႏွစ္ေကာင္လို
သံလမ္းေပၚက သံမဏိႏွစ္ဘီးလို
ၿပိဳင္တူလႊတ္လိုက္တဲ့ မွ်ားႏွစ္စင္းလို
ဆုံမွတ္က မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းမွာ မီးစုန္းေရာင္ပ်ပ်
နတ္စစ္သည္ေတြေတာင္ လက္မႈိင္ခ်ေနၾကတယ္...
ကဲ...ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဆုံၾကမွလဲ?
ေတြ႕...ဆုံ...ႀကဳံ...ကြဲ ဗုံသံမ်ား
အဲဒီေလာက္အထိ စည္းခ်က္မိလိမ့္မယ္မထင္မိေတာ့
ရထားကလည္း အလံျဖဴျပရင္း
ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္နရီတစ္စုံနဲ႔ ဘူတာရုံအိုက လြင့္စင္ခဲ့ရျပန္တယ္။
တရိပ္ရိ္ပ္က်န္ခဲ့ေသာ...
ရုိးျပတ္ကြင္းစပ္မ်ား..
ေတာင္တန္းညိဳ႕ညိဳ႕မ်ား...
အထီးက်န္ယာတဲအိမ္မ်ား...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့....
“ရွင္မ” ရယ္
မင္းမ်က္ဝန္းက တိမ္ခိုးေတြကို ခုတ္ထြင္လိုက္စမ္းပါ
ဘဝဆိုတာ မင္းေျပာျပတဲ့ လက္ေတြ႔ၾကျခင္းဆို...
တို႔ေတြ လြတ္လပ္စြာ ရဲရင့္ၾကတာေပါ့
ေျပးလမ္းအဆုံးက ငါ့ေတာအုပ္ေျမျပင္မွာေတာ့
အလြမ္းခြာရာေတြ ဖြာ...ရာ....ႀကဲ....ရင္း ႀကိဳဆိုလို႔
ငါ့တြဲထိန္းလည္း မင္းနာမည္ရြတ္ရင္း
ခုတ္ေမာင္းေနဆဲ ဝိဥာဥ္ေလာင္စာေတြ
ထပ္ျဖည့္ေလာင္းရင္းနဲ႔ေပါ့...
