တိုက္ပိတ္ခံရလို႔ အလင္းေပ်ာက္ၿပီး ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ငါ့အခန္းထဲက ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတုန္း....
အလင္းတန္းတစ္ခု အခန္းအေပါက္ေလးထဲက ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက်လာတယ္....
အလင္းေရာင္မထိတာၾကာလို႔ က်ိန္းစပ္ေနတဲ့မ်က္လုံးကို လက္နဲ႔ကာၿပီး အလင္းတန္းဆီကို ႀကိဳးစားၾကည့္မိတယ္....
မ်က္လုံးကိုပြတ္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ အစိမ္းေရာင္နတ္သမီးတစ္ပါး အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔ ငါ့ကိုငုံ႔ၾကည့္ေနေလရဲ့.....
ဒီခဏတာေလးကို ေစာင့္ေနရတာ နာရီေတြေထာင္ခ်ီေနၿပီေလ...
သူမကို ဘယ္ေလာက္အထိေစာင့္ေနရလဲ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး အသံထြက္တယ္....
ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ေယာက္တည္းပဲေနလာေတာ့ စကားသံ ခ်က္ခ်င္းမထြက္ဘူး....
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ သူမ အလင္းနဲ႔အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္တယ္.....
ဘာပဲေျပာေျပာ ငါေက်နပ္တယ္.....
ဒီအခုိက္အတန္႔ ေတြ႔ဖို႔အတြက္ ငါဘဝနဲ႔ခ်ီၿပီး ရင္းထားတာေလ....
ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္တဲ့ တဒဂၤအတြက္ ငါ့နာရီေတြ စေတးရင္း အလုံပိတ္အခန္းေလးထဲမွာ ဆက္ေစာင့္ေနမွာပါ....
အေမွာင္ထဲကဲ ငါ့မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အျပဳံးတစ္ပြင့္ လက္ခနဲ.....
4 comments:
ကဗ်ာေလးက သနားစရာ၊ ခ်စ္စရာေလးပါ
ကဗ်ာလား စာစုလား...
အင္း ခံစားခ်က္အျပည့္ကို ျမင္လိုက္ပါတယ္ ။
ထံုးစံအတိုင္း ဒီ၀ိုင္းေရးခ်က္ကေတာ့ ေတာ္၏ း)
ခံစားလို႔ရတယ္ဆိုလို႔ ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ...
I like it also :D
-----------------------
.. um .. I better install ZawGyi fonts again. can't type in MM. >.<
Post a Comment