တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း

ဆိုက္ကပ္

ထြက္ခြာ

ေၾသာ္…..

ငါ့ဘူတာအုိေတာင္

အသက္ရေနၿပီ။


မင္းကေတာ့ ေျပးလႊားဆဲ

ဘူတာေတြ႕တိုင္း ဆိုက္မယ္ဆိုတဲ့

အေတြးနဲ႔....


ကပ္ခ်င္ကပ္ ခြာခ်င္ခြာ

အားလုံးမင္းသေဘာပါ

ဒါေပမယ့္

ငါ့အျဖဴေရာင္ ဘူတာ

မစြန္းထင္းပါေစနဲ႔။


အတိတ္၊

ပစၥုဳပၸန္၊

အနာဂတ္၊

အႏုိင္၊ အ႐ႈံး

အားလုံး ဒီသံလမ္းေပၚမွာေျပးလႊား

မ်က္လွည့္ျပသလိုပါလား....


မင္းေနာက္ေက်ာမွာ

မွတ္တိုင္ေတြ ၾကက္ေျခခတ္ေတြခ်န္ခဲ့

အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ ေအးျမတဲ့ဘူတာမွာ

မင္း...ေမွးစက္ႏုိင္ပါေစ။


အဆုံးမရွိတဲ့

ဒီမ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြေပၚမွာ

ဝိဥာဥ္မခမ္းသေရြ႕

ဆက္ခုတ္ေနဦးေပါ့။


မိုးညရဲ့ေအာ္သံေတြကို ရထားေပၚကၾကားရတယ္။

အလို….

စြန္႔ပစ္ခံ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ငိုသံ လိုပါလား…

အခ်စ္ခံ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဂ်စ္တိုက္သံ လိုပါလား…


အေမွာင္က်ခံ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ သက္ျပင္းခ်သံလိုပါလား…

ေနပူခံ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ညည္းတြားသံ လိုပါလား…


ထိုးႀကိတ္ခံ သင္းကြဲရဲ့ ညည္းညဴသံ လိုပါလား…

ေလွာင္ေျပာင္သူ လူတစ္စုရဲ့ ရယ္ေမာသံ လိုပါလား…


ဖိႏိွပ္ခံ လူတန္းစားရဲ့ ေတာက္ေခါက္သံလိုပါလား…

ႏုိ္င္ထက္စီးနင္း ေပါက္လိုက္တဲ့ ခြာသံလိုပါလား…


ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ရဲ့ ေလခၽြန္ သံလိုပါလား…

ဇိမ္ခံ သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ့ ေလာဘ သံလိုပါလား…


အသည္းခြဲသူ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေပ်ာ္ျမဴးသံ လုိပါလား…

အသည္းကြဲ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အက္ကြဲသံ လိုပါလား…


ၾကားေနရတယ္

ရထားေပၚကေန အတို္င္းသားၾကားေနရတယ္….